Tajemnica
Przyszliśmy dziś do kościoła, aby zasłuchać się w Słowo Pana i wziąć Jezusa ze sobą w naszych sercach do zwyczajnej codzienności. Spójrzmy z wiarą na Pana i na nas samych, aby jak najtrafniej odczytać zamysł Jezusowej Ewangelii.
Zacznijmy dziś nasze rozważania od fragmentu z drugiego czytania z Listu do Koryntian, gdzie św. Paweł określa chrześcijan jako sługi Chrystusa i szafarzy Bożych tajemnic. Zatrzymajmy się na sprawie owych Bożych tajemnic, którymi mamy mądrze rozporządzać, służąc Jezusowi. Właśnie! Mamy służyć Jezusowi i Jego Ewangelii, a nie światu – ani żadnej mamonie! Ta postawa sprawia, że otrzymujemy przywilej bycia Jego współpracownikami – współtwórcami Jego królestwa. Musimy jednak zawsze pamiętać, że to królestwo jest pełne tajemniczości. Boże sekrety, których jesteśmy szafarzami, są nieskończone i niezgłębione ani przez umysł anioła, ani człowieka. Dotykamy bowiem naszym rozumem samego Jezusa – Bożego Syna, który staje się pokarmem dla wierzącego i przychodzi w Eucharystii do „domu naszej duszy”. Zarządzający tym tajemniczym światem musi być, jak to nakazuje św. Paweł, człowiekiem wiernym Bogu.
Ważnym wskazaniem Ewangelii jest Jezusowa zachęta, aby nie myśleć o przedłużaniu naszego życia na ziemi. Jak wielu ludzi dzisiaj troszczy się w sposób nieuporządkowany o swoje ciało. Ile wydaje się dziś miliardów na najdroższe kosmetyki czy salony odnowy biologicznej. Dla wielu ze współczesnych „mieszkańców ziemi” kult ciała oraz jego komfortowe i coraz dłuższe życie jest swoistym „bożkiem”, któremu poświęcą dosłownie wszystko! Byle tylko było wygodniej i przyjemniej! Byle tylko dłużej cieszyć się ziemskim życiem! Życie duchowe takiego człowieka ogranicza się jedynie do wymyślania: jak tu na ziemi żyć dłużej? Jezus jednak mówi, że nikt nie potrafi nawet maleńkiej cząstki życia „dodać” do tego, co przygotował dla nas Bóg Ojciec. Czy to jednak znaczy, że mamy o siebie nie dbać? Nie! To nie o to idzie! Mamy obowiązek w sumieniu troszczyć się o nasze dobre życie doczesne, ale nie wolno zrobić z naszego życia na ziemi i naszej cielesności bożka, który stanie się ważniejszy niż Bóg! Winniśmy, jak to wyjaśnia Pan Jezus, bardziej starać się o Królestwo Boga i Jego sprawiedliwość, a sprawy doczesne będą nam dodane. Jeśli bowiem my zatroszczymy się o sprawy Boga, to Bóg zatroszczy się o nasze.
Ważnym wskazaniem dla zrozumienia tego mechanizmu biblijnego jest stwierdzenie Izajasza, któreśmy słyszeli na samym początku Liturgii Słowa, gdzie Bóg mówi: „nawet gdyby kochająca cię matka o tobie zapomniała, to Ja nie zapomnę o tobie”! Może zdarzyć się w naszym życiu, że zapomnimy o kimś nawet najbliższym. Bóg jednak troszczy się o nas bardziej niż nasza matka! Mama i tato przekazali nam skarb życia, udzielony im przez Boga, wychowali nas i wykształcili. Dziś jednak, gdy prowadzimy życie dorosłe, rodzice nie mają już tak znacznego wpływu na nasze decyzje, jak dawniej. Więzy rodzinne – więzy pamięci – rozluźniają się i może się zdarzyć, że zapomnimy o ich urodzinach, imieninach czy rocznicy ślubu. Bóg jest inny! On jest doskonalszy od najcudowniejszej mamy czy taty. On nigdy nie zapomni o nas. On nigdy nie zaprzestanie nas wychowywać i kształtować! On stale ma w pamięci całe nasze życie i podpowiada nam, jak, idąc przez to ziemskie życie, dojść do wiekuistego szczęścia w Jego królestwie. Jest jeszcze jeden ważny element proroctwa Izajasza, który należy poruszyć. Jest nim wskazanie na Syjon, czyli na określenie Izraela i Jerozolimy. Miasto i naród, to dużo szersze społeczności niż jedna rodzina. Na naród składają się miliony rodzin, na miasto ich tysiące. Bóg „pamięta” również o miastach, narodach, kontynentach. On rządzi i steruje ogromnym kosmosem, którego my – ludzie – jeszcze do końca nie poznaliśmy w całości. Ta wielkość Boga i Jego pochylenie się nad nami, naszymi rodzinami, miastami czy narodem winno wzbudzić w nas zaufanie i wdzięczność. Sam nieskończony Pan i Bóg pamięta o mnie, o moich sprawach, o moim zbawieniu!
Przybliżyliśmy sobie nieco Boże tajemnice, rozważając Jego Słowo. Za parę chwil Pan Jezus przyjdzie do naszych serc w Eucharystii, aby umocnić nasze prawidłowe podejście do życia. Troszczmy się o Boże życie w nas samych, naszych rodzinach, wiosce i narodzie. Rozważajmy tajemnice Jezusowego Królestwa, i bądźmy wiernymi szafarzami Jego łaski.